Ты ня ведаеш, модніца-пышніца, Як у вершах сказаць: я хачу. Мне мадэрнае нешта ня пішацца, Хоць яно і мільгае ўваччу. Гэта-ж сёньня ўсё модай аголена! Да мяне, як на тэніс, прыйшла. I таму ў маіх думках расколіна, I на песьню апала імгла. Я маўчу. Мае вусны саромяцца. Ты сьцяблінка ў жывым трысьнягу. Ці ня тоіцца сіла ў саломінцы? Ці табе я прызнацца магу? Вобраз кволы, ды раптам выростае I гаворыць насьмешліва мне: — Не саромся, скажы слова простае Бяз прыкрасаў: хачу! Так ці не?
|
|